Erger dan de kwaal

Stel: je hebt een paar opties, maar je weet niet welke het beste zal uitpakken. Zoiets als bij het afsluiten van een nieuw vast energiecontract. Vast of variabel? Als je niet goed weet wat je moet doen, kun je soms beter maar een keuze maken. Je kunt er eindeloos over blijven wikken en wegen, maar dan weet je zeker dat je niet verder komt. De keuze die je maakt is wellicht niet de beste, maar wel één waardoor je een kant op gaat. 

Volgens mij is er in Brussel zoiets gebeurd toen het in de Europees Parlement disposables in de ban werden gedaan. Geen wegwerpbekers, geen frietbakjes, geen zwarte plastic bakjes met doorzichtig deksel van de Chinees. En als ze nog gebruikt worden, dan moet je ervoor betalen. Een portie kibbeling wordt dus dubbeltjes duurder. De Partij voor de Dieren greep de veranderende regelgeving aan om direct maar de wegwerpbekers van de Tweede Kamer uit te faseren. Met extra kosten en stapels vuile koffiemokken tot gevolg. 

Het doet mij allemaal erg denken aan het begin van serieus klimaatbeleid, toen het nog ‘het milieu’ werd genoemd, in de laatste decennia van de vorige eeuw. Vuilstorten kon niet meer en al snel kwamen de eerste initiatieven voor inzameling en hergebruik van grondstoffen.Ook van de plastic koffiebeker en dan het type van dun wit polystyreen. Je verbrandde je vingers als je de beker verkeerd uit de automaat pakte. 

Dat polystyreen liet zich eenvoudig en met relatief weinig energie recyclen. Net als alle plastics eigenlijk. Apart inzamelen, hup in de shredder, wassen, heet maken en opnieuw extruderen, zoals dat heet. Dat uitleveren en gecombineerd innemen van koffiebekers werkte prachtig en was volgens toenmalig onderzoek door o.a. TNO, veel gunstiger voor het milieu dan het wassen van keramiek. Koffiebekers van aardewerk vragen veel heet water en zeep, nog los van gesleep en ergernis. Het middel is erger dan de kwaal. 

Ook kwam de biologisch afbreekbare beker. Die composteert, zeiden de leveranciers, maar niet snel genoeg voor de Nederlandse afvalverwerking. Zo verdwijnen dus alle wegwerpbekers naar de verbranding. Maar: voor Friesland is er een escape. De scheidingsinstallatie van Omrin in Heerenveen zou wit polystyreen frietbakjes kunnen herkennen en nascheiden. Maar dan moeten ze wel wit zijn. Maar dat zijn ze niet! Ze zijn zwart en dan ‘ziet’ de machine ze niet. 

Dan komt het moment dat je moet kiezen. Als gescheiden inzamelen al decennialang niet lukt, dan maar het mindere alternatief, om zwerfafval en microplastics te voorkomen. Een lastige keuze, bovendien suboptimaal.