Beter ten halve gedwaald

Met de hele klas op zeilkamp, was het plan. Als verse middelbare schoolleerling zag ik dat zitten; alles om maar ver weg van mijn ouders te geraken, met vrienden de beest uithangen en ja, ook zeilen. Thuis zeilden we veel, maar als ik zelf de 16m2 wilde nemen voor een tochtje over de Goningarijperster Poelen kon ik een draai om de oren verwachten. Vaders wil was wet, maar zijn arm reikte niet tot een zeilkamp.

Van het vooruitzicht kon ik amper slapen, ik had de helmstok al in mijn greep. Totdat de schoolleiding notabene op de dag van vertrek besloot de boel af te blazen. In de weersvoorspelling een 7 Beaufort. Daar stonden we, bepakt en bezakt, op het schoolplein. “We zouden een week,” dacht ik vertwijfeld. “Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald,” waarschuwde de rector. Mijn teleurstelling was zo groot dat deze zich uitte in woede. “Harde wind?”, riep ik, “dat duurt een dag! Liever een half ei dan een lege dop!” probeerde ik. Maar school was onverbiddelijk.

Aan die zegswijze moest ik denken bij het lezen van de maatregelen van het extra Klimaatpakket, dat afgelopen week gepresenteerd werd. Een 28 miljard bovenop de bestaande Klimaatplannen moet met een extra 22 megaton CO2-reductie het verschil gaan maken. Kritiek hebben is makkelijk en daarom doe ik het even: het is weer te laat en weer te weinig en weer veel te optimistisch en daarom gaat het weer niet lukken. Het is het terugkerende proces van ambitieuze voornemens die stoer klinken maar die niet gehaald kunnen worden en waar we dan later opeens achter komen en dan zeggen ‘sorry maar er moet een tandje bij.’ Het totale gebrek aan lef voor het maken van fundamentele, impopulaire keuzes ligt hieraan ten grondslag.

Ruim tien jaar geleden al becijferde McKinsey dat een jaarlijkse 10 miljard het minimum was voor de kosten van de energietransitie. Veel geld, maar niet duur: een investering in het voorkomen van toekomstig onheil. Maar sindsdien zijn vele jaren verstreken zonder dat de gevraagde meters zijn gemaakt en nu zitten we, op 7 jaar na, met de gebakken peren. In Spanje kunnen ze de eerste klimaatdoden alweer turven, dankzij de hittestress. Wij komen ook wel aan de beurt. Daarom zijn harde keuzes nodig. Halveer de veestapel, jaag Tata het land uit, sluit Schiphol voor mijn part. Het gepresenteerde klimaatpakket ontbeert keuzes, blinkt uit in pijnmijdende concessies en is vaag, het kabinet heeft werkelijk geen idee. Laat ons daarom blij zijn met wat er wel gebeurd. Beter ten halve gedwaald, dan ten hele gekeerd.